Opowieści Tybetu

 Ślady na piasku

 Właściwie wyglądałby prawie normalnie, gdyby nie buty,

ogromne, bezkształtne, dziwaczne. Kto w takich butach wybiera się na

plażę?

 Owinięty w jakąś kolorową tkaninę, którą w pierwszej

chwili wziąłem za ręcznik kąpielowy, wydawał się szczupły,

jakby wiotki, zwłaszcza pośród tłumu brzuchatych plażowiczów

spragnionych letniej opalenizny, wystawiających włochate albo

gładkie ciała na słońce.

 Chyba nie zamierzał się w ogóle opalać może było to

złudzenie, jednak odniosłem wrażenie, że poszukuje raczej cienia

wyobraźcie to sobie, cienia na plaży, w samo południe!

 Mówił szeptem, ale trudno go było zrozumieć, przez chwilę

miałem nawet wrażenie, że posługuje się jakimś nieznanym

językiem i dlatego wydaje się tak obcy jak przybysz z dalekiej

planety.

 Powinienem zaprosić go na spacer albo do nadmorskiej kawiarenki,

lecz te buty.. Sam nie wiem, jak mógł poruszać się w tak

niewygodnym obuwiu. Obawiałem się, że za chwilę trzeba będzie go

podtrzymywać, a może nawet nieść zbyt duży wysiłek w tak

upalny dzień.

 Przypomniało mi się nagle, że w Tybecie przykładają wielką

wagę do odcisku bosej stopy. Jeśli jest on odwrócony, to znaczy

piętę widzimy z przodu, a palce z tyłu, nie ma najmniejszej

wątpliwości. Posiadacz takiej stopy jest martwy.

 Tygrys

 Nauka trwała kilka, a może kilkanaście lat. W tym czasie

uczeń sprzątał izbę, nosił wodę, rąbał drzewo, gotował

jedzenie. Gdy robił coś niedbale albo okazywał zniecierpliwienie,

lama wybuchał gniewem i odmawiał mu dostępu do świętych ksiąg.

 Wreszcie nauka się zakończyła i miał zostać poddany

ostatecznej próbie. Mędrzec nakazał, by uczeń przywiązał się

wieczorem do drzewa i przez całą noc naśladował głos krowy,

zagubionej w lesie, wzywającej rozpaczliwie pasterza. Wiedzieli obaj,

że w okolicy pojawia się okrutny tygrys polujący na wszystkie żywe

stworzenia. Adept znał jednak pewne zaklęcia, których nauczył go

lama i wierzył w ich skuteczność.

 Po zapadnięciu zmroku usłyszał skradającego się

drapieżnika, zataczającego krąg wokół swej ofiary,

przygotowującego się do ataku, pewnego łatwej zdobyczy.

 Wtedy wypowiedział wszystkie magiczne formuły, jakie znał.

 Okazały się nieskuteczne.

 Nim został rozszarpany na strzępy, zdążył pomyśleć, że

być może tygrys jest tak potężnym demonem, iż nie zdołałby go

pokonać sam lama. Potem pomyślał, że to lama jest złośliwym

demonem i świadomie wprowadził go w błąd, wystawiając na

niebezpieczeństwo. Umierając, rozpoznał w krwiożerczej bestii

samego mędrca: tak, to niewątpliwie on był tygrysem ludojadem,

ukrywającym przed naiwnymi uczniami swoja prawdziwą tożsamość.

 Pojedynek

 Nie wiadomo, czy dzieje się to naprawdę, czy jedynie w

wyobraźni kogoś, kto zresztą nie widział tego ponurego obrzędu na

własne oczy.

 Do ciemnego pokoju, w którym leżą zwłoki, potajemnie zakrada

się Mistrz i mogłoby się wydawać, że za chwilę stoczy pojedynek

ze śmiercią. Kładzie się na zmarłym w miłosnym uścisku i

powtarza zaklęcia, skupiając wszystkie myśli na jednej sprawie.

Nagle nieboszczyk wraca do życia, zaczyna się poruszać, drży i

próbuje się uwolnić od ciężaru spoczywającego na nim ciała

Mistrza. Nie można do tego dopuścić, bo pełne wskrzeszenie grozi

śmiercią osoby przeprowadzającej makabryczną ceremonię. Należy

jedynie poczekać, aż umarły wysunie język, który powinien zostać

niezwłocznie odgryziony, a następnie zasuszony.

 Jak widać, w tym przypadku nie chodzi o zmartwychwstanie, lecz

zdobycie amuletu, który uchroni nas przed rozmaitymi przykrościami,

a może nawet umożliwi zdobycie wiedzy tajemnej, do której droga

wiedzie poprzez śmierć?

 Lama w przebraniu

 Alexandra David-Neel, której Europa zawdzięcza mnóstwo

wiadomości na temat obyczajów, magii i mistyki Tybetu, przyszła na

świat we Francji w 1868 roku. Wszechstronnie uzdolniona, śpiewała w

operze, działała w ruchach kobiecych, sympatyzowała z anarchistami,

zasłynęła jednak głównie jako niestrudzona podróżniczka.

Zwiedziła Chiny, Indie, Cejlon, Japonię, Mongolię, wybrała się do

Afryki, a jej wyprawy do Tybetu po dziś dzień budzą podziw tym

większy, że występowała w przebraniu, przezwyciężając niechęć

Tybetańczyków do obcych przybyszów, zwłaszcza kobiet. Swoje

przygody opisała w licznych książkach wydała ich niemal trzy

tuziny w prestiżowych francuskich oficynach (głównie Plon).

 Nawet jeśli tylko połowa z tego, co zamieściła, jest prawdą,

to i tak trudno wskazać teksty bardziej niesamowite, poświęcone

tajemniczej krainie przed chińskim podbojem. Zgodnie z ostatnią

wolą, jej ciało zostało po śmierci skremowane, złożone w urnie i

powrócić miało do Gangesu.

 Alexandra David-Neel dowiodła, że tybetański lama w niewielkim

stopniu przypomina chrześcijańskiego świętego, ascetę czy

mistyka. Bywa przewrotny, kapryśny, uparty, a nawet podstępny i

złośliwy. Nie sposób go pokonać, ale można przechytrzyć, co

udaje się chyba tylko osobom o wyjątkowych zdolnościach takich

jak francuska autorka.

 Powiedzmy sobie szczerze, że udaje się to tylko innym lamom,

potężniejszym, bardziej doświadczonym, dysponującym wiedzą

hermetyczną. Tak więc możemy założyć, że pewien starożytny

lama ciekawy Paryża nazywanego wówczas stolicą nie tylko Europy,

ale i świata, zawędrował tu niezupełnie przypadkowo i wcielił

się w postać maleńkiej dziewczynki, podobno od urodzenia marzącej

o dalekich podróżach.

 W tym wcieleniu przebył ponad sto lat!

 Alexandra David-Neel zmarła w sto pierwszym roku życia, tuż po

otrzymaniu nowego paszportu, z którego zresztą już nie

skorzystała.