Miejsca

  "Cała rzeczywistość jest światem"

  -LUDWIG WITTGENSTEIN

 1.

  - Co widzisz, Padre? Czy szaleństwo nie ogarnęło znów

naszych braci Ridersów? Ciemna noc daje szansę na przetrwanie?

Luciferos więc wróci?

  Padre spojrzał na mnie ponurym wzrokiem. Dostrzegłem błysk

jego białych gałek ocznych. Rozumieliśmy się doskonale, ale w

granicach rozsądku. Nie zawsze odpowiadał na moje pytania. Dzisiaj

też chyba nie wyrażał ochoty. Przymrużył oczy. Rzęsy miał

długie. Twarz owalną. Mocno zaokrągloną żuchwę. Trudno było

ocenić, ile miał lat. Czterdzieści..? pięćdziesiąt..? Szara

krótko przystrzyżona broda być może dodawała mu uroku, ale nie

tylko tutaj doszukiwałbym się jego zagadkowego oblicza. Także w

fizjonomii, pochylonej sylwetce, wykrzywionych z bólu dłoniach,

choć nikomu nie przyznawał się, że ma podagrę.

  - Zrozum, człowieku, nie obchodzi mnie to.

  Jednak odezwał się. Kurczowo zacisnął ręce i zamknął

oczy.

  Nieopodal Padre siedział na niskim zydlu Senator, zwany przez

nas Robespierre'm. Czy rzeczywiście dobrze go ocenialiśmy? Nie wiem.

Prowadził częste dyskusje z Padre i ze mną, był miłośnikiem

francuskiej kuchni, czerwonego wina z Prowansji, filozofii Woltera,

może dlatego przylgnął do niego ten przydomek.

  Obruszał się, kiedy do niego tak się zwracaliśmy. Kruchy

był, mały, przysadzisty, okrągły na twarzy, z lekkim zezem,

przyciętymi bokobrodami. Przypominał trochę aktora Joe Pesci, tego

od filmów Martina Scorsese i od cyklu dramatów policyjnych

"Zabójcza broń". Zanim znalazł się w naszym schronie,

błądził po terytorium Ridersów, którzy chcieli go porwać dla

okupu. Nie lubił o tym opowiadać. Uratowany przez Luciferosa, stał

się jego mimowolnym sługą. A tamten szczęśliwy, że jest panem,

niszczył osobowość Senatora codziennymi inwektywami i

przekleństwami.

  Jedyną osobą, którą szanował Luciferos, była żona

Senatora, szczupła, wychudzona brunetka lat około czterdziestu,

przewrażliwiona na punkcie męża, ale samodzielna i samorządna.

Wiedziała, że ma przewagę nad Luciferosem i wykorzystywała to.

  - Belinda - odezwał się senator - czy jesteś pewna, że w

ubiegły piątek Luciferos przyniósł tego jędrnego bażanta?

  - Tak. Tak. Upolował go dla mnie.

  Kobieta westchnęła i chyba miała rację. Od kilku dni nie

jedliśmy nic lepszego od pieczonego bażanta. To absolutny rarytas po

wybuchu tej niespodziewanej bomby, która zniszczyła pół świata.

Kiedy to było? Nikt już nie pamiętał. Nie żyliśmy zresztą

wspomnieniami. Wyparliśmy je ze swoich mało odpornych na ból

istnienia czaszek.

 2.

  Tworzyliśmy kolejną grupę zesłańców, którym dano szanse.

Dlaczego? Kto nas wybrał?

  I dlaczego w takim składzie. Spojrzałem jeszcze raz na

Senatora, Belindę oraz Padre. Byli ostatnimi, którzy pojawili się w

schronie 44. Ile było razem przygotowanych wcześniej bunkrów, nikt

lub prawie nikt nie wiedział. Z ogłoszeń, które słyszeliśmy z

ekranu wiszącego na ścianie wynikało, że jest nas kilka tysięcy.

Tych, którzy przeżyli, w Nowym Jorku i okolicach. Ostatni komunikat

informował o zakazie wychodzenia ze schronu i spiker powtarzał go co

godzinę, po czym na ekranie pojawiali się bohaterowie serialu "Vox

Populi" o przywódcy i twórcy Triumwiratu - Berg, Aga, Zosba,

czyli o Brutusie Bergu. W serialu interesujący był wątek

założenia wielkiej korporacji. A potem film stawał coraz bardziej

nudny. Wątki schematyczne. Postacie papierowe. Bohaterowie w

porównaniu z Bergiem nijacy. W miłosnym wątku pojawiała się żona

Berga, ale na krótko. Codziennie pięć odcinków serialu

powtarzanych dwukrotnie. Emisja za emisją.

  - Pustka, pustka - krzyczał mieszkaniec schronu, były

policjant Eusebio, najbardziej nerwowy z nas, małomówny i skryty.

Wołał tak za każdym razem, gdy słyszał płynący z ekranu głos

aktora grającego Berga - Obraz jest faktem.

  - Gówno prawda. Fałsz. Obraz jest iluzją. Bzdura. Nieprawda.

Nieprawda.

  Eusebio przeklinał cały świat. Podszedł do ekranu i

próbował go zniszczyć. Było to jednak niemożliwe. Zabezpieczony

szkłem kuloodpornym, niezniszczalny obiekt rozpaczy tysiąca

mieszkańców ziemi, wciąż przemawiał do biednego, zdenerwowanego,

rozhisteryzowanego byłego policjanta.

  - Maiysha, ty jesteś aktorką. Powiedz, że to nieprawda.

  Zwrócił się do eleganckiej, rozmarzonej Mulatki, która

leżała na łóżku z papierosem w ustach. Spragniona spojrzeń

widzów na całym świecie, teraz obca zastanej, odczarowanej

rzeczywistości, postawiła wszystko na iluzję..

  - Tak, Eusebio. Obraz jest iluzją, oszustwem. Ale jest też

realny. Zatrzymując kadr, widzisz zdjęcie.. I to jest coś, co

zaistniało w czasie.. zatrzymane w jednej chwili. Obraz może być

iluzją.. Ale czy jest do końca tym, czym chcielibyśmy, żeby był?

  - Maiysha, nie denerwuj mnie. Ja jestem prosty chłop wychowany

na prowincji. Mój ojciec był rolnikiem. Jest, albo nie. Iluzja czy

fakt? Wybieraj?

  Maiysha przeciągnęła się. Odłożyła papierosa. Nie

chciała chyba kontynuować rozmowy. Wstała z łóżka. Zrobiła

kilka kroków, kierując się ku mnie.

  - A ty poeto? Co sądzisz na ten temat?

  Mógłbym odpowiedzieć, że nie mam zdania. Ale wiem, że

zdenerwowałbym Maiyshę. Znaliśmy się od niedawna. Ale zakochałem

się w niej od pierwszego wejrzenia. Pojawiła się w drzwiach pewnego

ranka zupełnie niespodziewanie w czerwonej sukni, w pantofelkach na

wysokich obcasach i od razu ją rozpoznałem. Wyglądała jak z

pierwszej strony żurnala mody, jak gwiazda serialu Needfoxa. I nią

była. Tak jest. Maiysha Powell. Kto jej nie znał na naszej planecie?

Wchodziła powoli, przyzwyczajając się mimowolnie do słabego

światła i mrużąc brązowe oczy.

  - Kto mi pomoże? Za drzwiami stoi walizka.

  Podskoczyłem pierwszy, poderwałem się jak ranny zwierz w

poczuciu obowiązku wobec kobiety, która o coś prosi. Walizka była

ciężka, ale to nie miało znaczenia. Właścicielka była

najpiękniejszą kobietą na świecie.

  - Fryderyk.. słyszałeś pytanie?

  - Nie mówi się Fryderyk.. tylko Fryderyku, bo kierujesz

pytanie bezpośrednio do mnie. Jesteś cudowna z tymi pytaniami, na

które nie ma odpowiedzi. Jesteś aktorką, kochasz kino.. grałaś w

kilku filmach, serialach. A może obraz jest zwierciadłem, w którym

przegląda się ludzkość.. a może obraz wcale nie jest kadrem, lecz

rzutem kości.. przypadkiem, formą niezwykłej wyobraźni artysty,

który tworzy iluzję świata?

  Maiysha szeroko rozwarła usta. Uśmiechnęła się. Powoli

podeszła do mnie.

  - Fryderyku, mój filozofie, mój poeto, co ja mam z tobą

zrobić?

  I pocałowała mnie w policzek. Kochałem ją, ale nigdy jej

tego nie powiedziałem. Codziennie pisałem dla niej wiersz.

Zostawiałem białą karteczkę zapisaną krzywymi literami na jej

stoliku. Niektóre z nich pamiętałem, jakby były napisane przed

chwilą:

  Kwiaty herbaciane pachnące jak wonności Twojej twarzy w

ogrodach pamięci. Blask Twoich oczu zabiera pustkę wieczoru ku morzu

wspomnień.

  Na dzisiaj tyle. Rzeka wspomnień okazała się za szeroka.

Pojawiły się kolejne tajemnice i przeszłość, która nas

dzieliła. Komu wierzyć? Czy Senatorowi szeptem wysyłającemu

tajemnicze sygnały, kim naprawdę była Maiysha. Kochanką reżysera

Keitha Dunna, tego od "Nędzarzy Południa", najsłynniejszego

antywesternu XXI wieku. Nawet jeżeli uwierzyłem Senatorowi, to i tak

codziennie rano zostawiałem jej na stoliku białą kartkę z

wierszem.

 3.

  Zaczęliśmy rozmawiać o kinie znów następnego dnia rano.

Śniadanie było paskudne. Składało się z białej kawy, starych

chrupek i żółtego śmierdzącego sera. Luciferos nie wrócił. Nie

przyniósł jedzenia. Belinda rozpaczała, a Senator uspokajał ją,

głaszcząc jej dłoń.

  - Czy pamiętasz te scenę z "Siódmej pieczęci", kiedy

Rycerz gra w szachy ze śmiercią? - zapytałem Maiyshę.

  - Tak, pamiętam doskonale. Rycerza grał Max von Sydow. To

wspaniała rola. Może najlepsza, jaką kiedykolwiek stworzył.

  - Może? Choć nie jestem pewien.. A w "Ofiarowaniu"?

  Maiysha zerknęła na ekran. Pojawił się muzyczny przerywnik

wiadomości. Piosenkarz o imieniu Boris prezentował najnowszy

przebój Z Bergiem ku morzu nadziei. Zachrypnięty głos, fioletowa

czupryna, długa czarna broda i ruchy oraz gesty dziewczyny.

  - Czy to jest ta wschodząca gwiazda pop?

  Eusebio się roześmiał. A Hrabina aż wzdrygnęła na myśl,

że teraz, jutro, pojutrze, zawsze będzie musiała słuchać przeboju

Borisa. W kręgu moich wspomnień pojawili się Berg i Dunn, potem

usłyszałem kaszel Belindy i przestraszyłem się. Na przestrzeni

ostatnich lat coś niezwykłego pojawiło się nagle w schronie. Coś

a może ktoś - latający nietoperz. I to wczesnym porankiem.

  - Niemożliwe - zawołała Hrabina - tak wielkiego nietoperza

nie widziałam nigdy.

  Maiysha skryła się za mną.

  - To dron o kształcie nietoperza, szpieg z bazy Ridersów.

  Po chwili zobaczyłem Luciferosa.

  - Nie jest już groźny..wyłączyłem przekaźnik.

  - Dopatrzą się jego nieobecności - zauważył Senator.

  - Nie. Jest ich tak dużo w okolicach Nowego Jorku, nie odkryją

tego. Przyniosłem trochę żarcia.. Śledził mnie.. musiałem tego

drania unieszkodliwić.

  Maiysha gapiła się na ekran. A ja zacząłem drążyć temat

Dunna. Był kochankiem czy nie? Jak poznać prawdę? Czy zapytać

Maiyshę?

  Padre siedział trzy metry ode mnie. Miał wilgotne powieki..

łzy kapały mu z oczu. Zaczęło się - znów ta chandra, która

męczyła go od lat. Jak mu pomóc? I do kogo najpierw podejść?

Luciferos wyjmował jedzenie z torby.

  - A zapomniałem. Przyprowadziłem gościa. To były

żołnierz.. ma na nazwisko Wagram. Uciekł z jednostki specjalnej.

Miał lecieć na Marsa.

  Wagram był dobrze zbudowany, wyglądał jak muskularny

lekkoatleta dyskobol. Trzymał się prosto jak na żołnierza

przystało.

  - Witam. Pozwólcie, że z wami zamieszkam.. może na chwilę, a

może na dłużej..?

 4.

  O przemówieniu Berga mówiło się od dawna. Zastanawialiśmy

się, dlaczego. Czyżby nowe wytyczne a może nowy program dla

ziemian? Berg punktualnie o ósmej według czasu nowojorskiego, ze

studia mieszczącego się na Wall Street, zaczął swoją mowę:

  - Ziemianie, Obywatele, to początek nowej ery.. Nowego

otwarcia. Jesteśmy na drodze przez Morze Czerwone. Wychodzimy i

opuszczamy teren niewoli, by zdobyć nową ziemię.. ta ziemia

oddalona jest miliony kilometrów stąd. Ale zaludnimy ja i będziemy

szczęśliwi. ŚWIAT JEST WSZYSTKIM, CO JEST FAKTEM. TYM FAKTEM JEST

NASZA WĘDRÓWKA STĄD NA MARSA. JESTEŚMY PRZYGOTOWANI. Czasowo

pojęta nieśmiertelność duszy ludzkiej nie tylko nie jest niczym

zagwarantowana, lecz nade wszystko przypuszczenie to nie daje wcale

tego, co zawsze chciano osiągnąć. Nie jesteśmy nieśmiertelni. Ale

możemy żyć w Nowym Świecie szczęśliwi i wolni. Bóg nie objawia

się w świecie. My niedługo ruszamy, by żyć poza dobrem i złem.

  Padre wstał. Zaczął machać rękoma, wyrażał swój

sprzeciw.

  - Brednie. Bóg objawia się w świecie. Chcecie dowodów? Nie

będę słuchać tego, co mówi ten błazen. Bóg był przepowiedziany

przez proroków, objawił się na ziemi, umarł i zmartwychwstał dla

naszego zbawienia. Bóg panem zawsze był - pisał św. Augustyn - i

nigdy tak nie było, żeby nie był.

  - Padre, posłuchajmy do końca, co powie Berg, może dowiemy

się, kiedy startujemy? - odezwał się Senator, ale został

zagłuszony przez innych współmieszkańców schronu - Nic nie

rozumiecie, to dalekosiężna polityka, którą doprowadzi do

wyludnienia ziemi. A wiecie, co mówił Wolter? Fryderyk robi

wszystko, co chcę. O przepraszam Fryderyku.. Ale mowa jest o władcy

Prus, Fryderyku Wielkim.. Berg ma takich doradców, jakich ma, a

Triumwirat jest tylko kamuflażem. On rządzi światem.

  Padre patrzył na ekran i na Berga. A po chwili odwrócił wzrok

na Senatora. Wydawało się, że go słucha. Ale to było tylko

wrażenie. Luciferos i Wagram leżeli na łóżkach. Belinda

obserwowała męża. Eusebio rozmawiał z Hrabiną. Ja obserwowałem

Maiyshę, która przeglądała wiersze. Moje łóżko oddalone było

od jej na wyciągnięcie ręki.

  W zasadzie widziałem każdy grymas na jej twarzy.

Półuśmiech, zmarszczone czoło, nerwowy tik.

  - Jesteś idealista i fatalista. Przecież nie można tak

traktować kobiet. Podobam ci się? Dlaczego mój drogi, nie mówisz

mi o tym?

  - Nie jestem aktorem, ani reżyserem, ani widzem, ani

kochankiem.

  - Kimże więc jesteś?

  - Tylko bezdomnym poetą.

  - Ach, wy cudowni wierszokleci.

 5.

  Fascynowało mnie jej oblicze. Czasami dumne, czasami

wzruszająco smutne. Jej włosy coraz ciemniejsze były nieraz w takim

nieładzie, że chciało się je całować. Jeden kosmyk wciąż

filuternie odkształcał się na uchu. A ja potrafiłem z daleka

dostrzec nawet meszek pod jej nosem.

  - Nie wiesz, czym jest ból nieustającego myślenia o tobie, o

osobie, której nigdy się nie pozna. Dramat niemożności zrozumienia

drugiego Ja. Mam sny.. Ale to nie są sny. Widzę postaci z filmów

tak realnie jak ciebie. Nie rozumiem tego.. one są we mnie i obok

mnie. Gwarantuję ci, że nie są to wspomnienia. Ja prawie nic nie

pamiętam. Nie wiem nawet, dlaczego się tu w schronie 44 znalazłem..

Widzę Stalkera, Pisarza.. Rycerza.. Mistrza, itd. itd. Widzę ich.

Nie jest to wewnętrzne pragnienie. To obraz pewnego zewnętrznego

faktu np. gry w szachy śmierci i rycerza. Dante uważał, że nie

musiałby wymyślić Beatrycze.. On ją znał.. ja znam wszystkie te

postacie.. są poza moim mózgiem..

  - Fryderyku, mój głuptasie.. to niemożliwe.. słyszysz?

Niemożliwe!

  Milczę i obracam się ku niej.

  Widzę jak wokół mnie krąży.

  Światło jej oczu zabija.

  - Czy rzeczywiście tak myślisz? Czy blask moich oczu cię

zabija? Jak więc możesz mówić o wyżynach nieba? O raju, w którym

przebywasz? Fryderyku, kochasz mnie czy nie?

  - Maiysha, nie wiem. Czasami kocham cię do bólu.. Ale czasami

wolałbym, żebyś nie istniała.. Pamiętasz ten fragment

"Komedii"? Wspieraj mię czuła, teraz i w godzinie/ Gdy dusza

moja od Cię wziąwszy leki/Z ciała się mego ku tobie wywinie.

Jesteś moim lekiem.. wspieraj mnie.

  - Fryderyku, idealizujesz kobietę jak Dante. Nie jestem

Beatrycze. Jestem Maiysha, całkiem przeciętna ziemianka urodzona w

Nowym Jorku, teraz powoli usychająca w jakimś zapyziałym schronie..

nie wiem, gdzie.. I powoli tracę nadzieję.

  - Nie kochasz mnie - powiedziałem bez rozczarowania, nie

licząc na to, że poznam prawdę.

  - Ty ciągle o tym samym. Czy mnie kochasz? Czy mnie lubisz? Czy

mnie pokochasz? Jestem zdesperowana. Zła.. przerażona.. zalękniona.

Nic nie pojmuję.. dlaczego tu jestem? Jak się wyzwolić? Staję się

brzydka.. do siebie niepodobna. To mnie męczy. Nie kocham nikogo.. a

niektórych ludzi nienawidzę. Nie jestem już prawdziwą Maiyshą

Powell.

  Zakryła twarz dłońmi i zaczęła szlochać. W takiej

rzeczywistości przyszło nam żyć. Słyszałem po raz setny gdzieś

z tyłu głos Berga.. nic nie było proste.

  Maisha już oddalała się ode mnie na wymarzoną odległość

pozwalającą na odosobnienie. Jej szlochanie, a moje zakochanie,

niczego nie zmieniało w naszych relacjach.

  Znów zobaczyłem pochylonego Stalkera, który wchodził na

drezynę. Znajdowałem się od niego w odległości jednego kroku.

 6.

  Według najstarszej klasycznej definicji: prawda to jest to, co

jest zgodne z rzeczywistością. Nie rozumiałem absolutnie tego, co

się wydarzyło parę dni temu, a może wczoraj, gdy po raz pierwszy

realnie zobaczyłem bohaterów filmów jako żywych ludzi. Jak

traktować te osoby? Czy to ludzie czy omamy? Jeżeli rzeczywistość

oszukiwała, gdzie była prawda?

  Stary spór platoników z arystotelikami nie miał sensu.

Żyłem w innym wymiarze.. to pewne, albo jeszcze inaczej, testowałem

inny wymiar jako rzeczywiste życie.

  Próbowałem porozmawiać o tym z Padre. Ale on uciekał od

takich pytań. Niestrudzenie stał po stronie św. Augustyna. Był

przekonany o wyższości ducha nad materią. W jego świecie

obowiązywała inna prawda. Nie chciałem pogłębiać niepotrzebnych

różnic między nami. Za mało wiedziałem o tym świecie, chociaż

na początku musiało być Coś. A może Ktoś przed Wielkim Wybuchem?

  Wszystko tutaj w schronie wydawało się irracjonalne -

począwszy od nas, zbiegów, byłych policjantów, wojskowych,

polityków, księży, aktorów. Byliśmy mieszańcami, nie

mieszkańcami ziemi. Uciekinierami, zesłańcami, uchodźcami. Z coraz

większym trudem dawało się żyć z poczuciem klęski,

samotnością, w odosobnieniu.

  Z perspektywą śmierci wypisanej na twarzach tych, którzy

niegdyś byli panami świata. Nikt już nie słuchał przemówień.

Nie oglądał seriali. Nasze dyskusje zamieniały się w kłótnie.

Nasze rozmowy w ciąg nieustających sprzeczek o to, kto ma rację.

  - W tym najlepszym ze światów nikt nie ma racji - drażnił

nas Senator, którego filozoficzne mądrości na nikim nie robiły

już wrażenia.

  - Strzał w kolano, brachu.. rację ma silniejszy - chichotał

zadowolony Luciferos.

  - Powiedz mu, że w tym najlepszym ze światów jutro nie

będzie, co jeść. Dron dzisiaj nie rzucił żarcia - dodał Eusebio.

  Senator nie zareagował, ale Belinda zaczęła szlochać. I

patrzeć wzrokiem przestraszonego dziecka na swojego wybawcę,

Luciferosa.

  - Zanim znów pójdę w drogę, niosąc wam zamiast światła

owoce, warzywa i może jakieś mięcho, chciałbym, żebyście

wysłuchali opowieści żołnierza. Zna wiele ciekawych historii.

Dalej, brachu..

  - Historia moja jest tak zwykła, jak absolutnie zwyczajnym

jestem człowiekiem. Zwróćcie uwagę, że przyszedłem do was nie

oczyszczony. Mało tego, z lękiem, że mnie nie przyjmiecie.

Mogliście tak zrobić. Ale po kolei. Historia się skończyła.

Historii nie ma. Jak słyszymy codziennie, jest Nowy Początek. Nowa

Era. Miałem odegrać w tym nowym początku swoją rolę. Ale po

kolei.. Pochodzę z Pensylwanii. Tam się wychowałem. Skończyłem

szkołę wojskową. Po latach pracy w sztabie generalnym awansowałem

do elitarnej Force Z, jednostki specjalnej założonej na wzór

gwardii pretoriańskiej. Tak.. tak.. nie mylicie się? Ochraniałem

Triumwirat.. żyłem w wielkim świecie obok władców tego świata.

Jak ja to kochałem. Stałem na straży pokoju.. wierzyłem w to do

końca.

  - Powoli, powoli, żołnierzu, opowiadaj po kolei - Luciferos

ponurym głosem kierował Wagrama na ścieżkę prawdy.

  - Tak.. po kolei. Życie moje było proste. Służyłem,

odpoczywałem, bawiłem się do momentu, gdy nie uświadomiłem sobie,

że jestem chłopcem do bicia. Moi szefowie obiecali mi awans i lot na

Marsa w jednej z pierwszych wypraw, a okazało się, że są ode mnie

lepsi.. Jeden z moich kolegów zbuntował się i wylądował w

karcerze, drugi zakochał się w dziewczynie generała Williamsa..

został oddelegowany do pierwszej enklawy. Ja nie byłem już ważny i

potrzebny, więc moja służba zamieniła się w farsę.. Stałem pod

drzwiami pierwszych dam i salutowałem. Ostatecznie zakazano mi nawet

salutować i zbliżać się do kobiet. Widziałem, jak kolejni

szefowie lecą na Marsa, jak kolejne gwiazdy z otoczenia Triumwirów

budzą respekt. Chciałem coś zmienić w moim życiu, ale nie udało

się. Zostałem odstrzelony po próbie kontaktu z żoną Berga.

  - Ha, ha, naprawdę? Co chciałeś zyskać? - zapytał Senator.

  - Chciałem się dowiedzieć, czy jest szansa na powrót do

łask. Ktoś mnie jednak wydał. Nie dotarłem do Berga. Dowiedziałem

się tylko, że będę izolowany.. Nie chciałem czekać, uciekłem.

Po drodze spotkałem Luciferosa. Zaproponował mi mieszkanie u was..

  - A drony i Ridersi cię nie dopadli? - zapytałem z głupia

frant, znając przecież odpowiedź.

  - Znałem ścieżki, którymi trzeba chodzić; zaułki, które

trzeba omijać.

  - Ty wiesz więcej od nas o najbliższej przyszłości.. - tym

razem odezwała się Hrabina.

  - Wiem tylko tyle, że enklawy będą zamykane. A to oznacza,

że za chwilę odetną nas od jedzenia. Schrony są do likwidacji.

  - Ale przecież Berg obiecuje nowy początek.. przecież nie

może nas tak po prostu zostawić. - to powiedział Senator, który

wciąż wierzy swoim byłym szefom.

  - Oczywiście, że zostawi. Po co mu outsiderzy. Mają

wyselekcjonowanych młodych ludzi. Oni będą Nowym Początkiem..

Nowym Izraelem.

  - A więc to koniec? - Belinda już teraz bez skrupułów

określiła swoją przyszłość.

  - Zawsze można liczyć na litość władców. Może mają wobec

was, nas jakieś plany.

  - Historia nie nauczyła nas niczego. Robespierre nie

zagłodziłby nikogo na śmierć.

  - Tak Senatorze, uciąłby nam głowy - tym razem zareagował

Padre.

  - Ojczulku, módl się. Co nam zostało - Luciferos wstał - Moi

drodzy, czeka mnie długa wyprawa. Trzy enklawy położone

najbliższej nas są już zamknięte. 70 mil, tyle muszę pokonać, by

dotrzeć do Czwartej Polany. Przy dużym szczęściu wrócę za

tydzień. A wy musicie uzbroić się w cierpliwość. Dom jest

zamkiem.

  - Tydzień bez jedzenia? - Eusebio był wyraźnie poirytowany.

  - Są jakieś ostatnie suchary i ser. Musicie wytrzymać.

  - To jakaś perfidna gra, czegoś tutaj nie rozumiem.

  - Czego Ojczulku?

  - Przecież tysiące ludzi umrze z głodu.

  - Miliardy zginęły po wybuchu bomby, co tam tysiące..

  - Bieg donikąd.. przenikliwe zimno, pustka, pustka..

  - Eusebio, nie bądź dzieckiem. Nie ujadaj jak stary

zdychający pies.

  - Gringo, uważaj na słowa.

  - Panowie.. spokój.. czekamy na ratunek od Boga.. I Luciferosa

- Padre wiedział, co powiedzieć.